آيا تشبيه بعضى انسان‏ها به حيوان در قرآن، جسارت و ناسزاگويى نيست؟

با نگاهى به منافع حيوانات و عملكرد بعضى انسان‏ها، تشبيه «اولئك كالانعام بل هم اضلّ»( سوره اعراف، آيه 179) را حقّ و منطقى مى ‏يابيم؛
گران‏ترين لباس انسان، ابريشم، از حيوانات است.
مهم‏ترين غذاى انسان، شير و عسل و گوشت و ماست، از حيوانات است.
حيوانات وسيله باركشى و شخم زدن و منبع درآمد و اشتغال هستند.
تمام كارخانه‏ هاى پشم ريسى، چرم سازى، لبنياتى و مرغدارى ودامدارى‏ها كارشان به حيوانات وابسته است.
حيوانات بعضى معلّم بشرند. كلاغ، دفن مرده را به فرزند آدم و نسل او آموخت.
بعضى گزارشگر انبيا مى‏شوند؛ هدهد گزارش انحراف مردم سبأ را نزد حضرت سليمان آورد.
بعضى محافظ انبيا مى‏شوند؛ تار عنكبوت پيامبر اسلام را در غار حفظ كرد.
حيوانات قابل تربيت و آموزش هستند و لذا شكار سگى كه آموزش ديده حلال است.
حتى حيوانات آزار دهنده مثل مار، تنها كسانى را مى‏گزند كه به آنها نزديك شده باشند.
با توجّه به مطالب فوق، آيا انسان‏هايى كه از دور مردم آزارى مى‏كنند و مناطق دور دست را بمباران و موشك‏باران مى‏ كنند، از مار بدتر نيستند؟
افرادى كه شبانه روز براى مردم حيله و خدعه مى‏كنند و به خاطر رسيدن به هوسهاى بى انتهاى خود نسل انسان را به تباهى مى‏كشند، از حيوانات بدتر نيستند؟
آدم‏هايى كه يك تنه صدها پرونده جرم و جنايت دارند، از درّنده‏ترين حيوانات پست‏تر نيستند؟

كتاب تمثيلات (تأليف حجة الاسلام والمسلمين قرائتي)