چرا قرآن به زبان عربي نازل شده است؟

(زبان بین المللی اسلام عربی است و هرمسلمان باید در حد نیاز و ضرورت آن را بیاموزد مثل خلابانانی که جملگی در کارشان زبان انگلیسی را زبان بین المللی خود میدانند

دیگر دلایل

با توجه به اينکه پيامبر اکرم صلوات الله عليه و آله فرموده اند که هرکس قرآن را به راي خود تفسير کند براي خود جائي در دوزخ فراهم کرده است.

با توجه به اين روايت ? اينهمه کتب تفسيري گوناگون از علما که اکثرا با هم تضادها و تفاوتهايي هم دارند ايا مصداق تفسير به راي نيست ؟ چه راهي براي تشخيص تفسير به راي بودن يک کتاب تفسير وجود دارد ؟

وادي تفسير مسير آساني نيست و براي پيمايش صحيح آن نيازمند يک پشتوانه علمي محکم جهت تدبر صحيح در آيات و اجتهاد علمي محکم براي استنباط معاني و مفاهيم بلند آيات کريمه قرآن هستيم.

وصول به اين مرحله نيازمند کسب علومي است که در بيان و بنان برخي بزرگان مانند راغب اصفهاني  (1) بخوبي مطرح و توضيح داده شده است، علومي مانند: آشنايي با علم اللغة، نحو، اسباب النزول، قرائات، سيره، حديث، فقه و کلام.

تفاسيري که خارج از چارچوب هاي پيشگفته باشد، به شهادت همان روايات همواره در معرض و خطر تفسير به رأي خواهد بود و بدون شک برخي مطالب تفسيري به بيراهه تفسير به رأي گرفتار شده اند.

نمونه روشن اين تفسير به رأي ها را مي توان در تفکرات وهابي ديد که با افکاري جامد و پيشداوري هاي باطل، براي تقدس بخشي به آراء خود، به يک يا چند آيه تمسک جسته و تمام آيات مرتبط ديگر را ناديده گرفته و در مسائل روشني چون عبادت و شرک، شفاعت و مانند آن به بيراهه هاي عجيبي گرفتار شده اند.

آري، آيات کريمه قرآن همانگونه که براي اهلش شفابخش و مايه رحمت است، براي نااهلان وسيله خسارت و گمراهي است:

وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقرآن ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنينَ وَ لا يَزيدُ الظَّالِمينَ إِلاَّ خَساراً  (2 )

و ما از قرآن آنچه را براى مؤمنان مايه درمان ورحمت است، نازل مى ‏كنيم و ستمكاران را جز خسارت نمى ‏افزايد

(1)- ر.ك: مقدمه تفسير راغب، ص93 به بعد

 (2)- اسراء/82

در قرآن آياتي که در زمينه غدير نازل شده است را بيان نماييد؟

در اين خصوص در اين جا به سه آيه اشاره مي کنيم:

1- آيه شريفه: «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ »(1)

در اين آيه که در اواخر عمر بابرکت پيامبر و در راه بازگشت از حجة الوداع، نازل شد و تهديد پيامبر (ص ) به عدم تبليغ رسالت در صورت كوتاهى كردن ـ كه منحصرا در اين آيه از قرآن آمده است ـ نشان مى‏دهد كه سخن از حادثه مهمى در ميان بوده است كه عدم تبليغ آن مساوى بوده است با عدم تبليغ رسالت.

جاى ترديد نيست كه اين حكم حكمى است كه حائز كمال اهميت است، به حدى كه جا دارد رسول اللَّه  (ص ) از مخالفت مردم با آن انديشناك باشد و خداوند هم با وعده خود وى را دلگرم و مطمئن سازد.

حكمى است كه در اهميت به درجه‏اي است كه تبليغ نشدنش تبليغ نشدن همه احكام دين است، و اهمال در آن اهمال در همه آنها است، حكمى است كه دين با نبود آن جسدى است بدون روح كه نه دوامى دارد و نه حس و حركت و خاصيتى.

و آن امر مهم و خطيرى كه پيامبر (ص ) مامور به ابلاغ آن شده است "ولايت" و جانشينى امير المؤمنين (ع ) است.

2 ) آيه شريفه:  «الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ دِينِكُمْ....الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتممْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتىِ وَ رَضِيتُ لَكُمُ الْاسْلَامَ دِينًا »  (2 )

تماميت ياس كفار حتما بايد به خاطر عامل و علتى بوده باشد كه عقل و اعتبار صحيح آن را تنها عامل نااميدى كفار بداند، و آن اين است كه خداى سبحان براى اين دين كسى را نصب كند، كه قائم مقام رسول خدا  (ص ) باشد، و در حفظ دين و تدبير امر آن و ارشاد امت متدين كار خود آن جناب را انجام دهد، به نحوى كه خلاى براى آرزوى شوم كفار باقى نماند، و كفار براى هميشه از ضربه زدن به اسلام مايوس شوند.

آرى ما دام كه امر دين قائم به شخص معينى باشد، دشمنان آن مى‏توانند اين آرزو را در سر بپرورانند، كه با از بين رفتن آن شخص دين هم از بين برود، ولى وقتى قيام به حاملى شخصى، مبدل به قيام به حاملى نوعى شد، آن دين به حد كمال مى‏رسد.

جمله: "الْيَوْمَ يَئِسَ ..." دلالت بر بزرگداشت آن روز دارد به خاطر اين كه آن روز روزى است مشتمل بر خيرى عظيم و فائده‏اى بى نظير، و آن اين است كه كفار از دين مؤمنين مايوس شدند.

پس ولايت تا قبل از امروز ناقص بود و به حد تمام نرسيده بود، امروز با نصب ولى امر، بعد از رسول تمام شد. و وقتى دين خدا در تشريعش به حد كمال رسيد، و نعمت ولايت تمام شد؛ لذا خداوند مي فرمايد: "رَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دِيناً" من اسلام را بدان جهت كه دينى از اديان توحيد است براى شما پسنديدم.

3 ) آيه شريفه: «  سَأَلَ سَائلُ بِعَذَابٍ وَاقِع‏ » (3)

در شان نزول آيه شريفه آمده كه به هنگام منصوب شدن حضرت على (ع ) به مقام خلافت و ولايت در غدير خم، فردي بسيار خشمگين شد و خدمت رسول خدا آمد و گفت: آيا اين از ناحيه تو است، يا از ناحيه خداوند؟ پيامبر (ص ) صريحا فرمودند: از ناحيه خدا است.

او بيشتر ناراحت شد، و گفت خداوندا! اگر اين حق است و از ناحيه تو است سنگى از آسمان بر ما فرود آور.

و در اين هنگام سنگى فرود آمد و بر سر او خورد و او را كشت (4)

(1)- مائده/ 67

(2)- مائده/ 3

(3)- معارج/ 1

(4)- تفسير نمونه، ج ‏25 ، ص 9

چرا با اين همه توجهي که به قرآن وجود دارد باز قرآن مهجور است؟

مگر نه اينکه در هر خانه اي چندين قرآن با خطها و ترجمه هاي گوناگون وجود دارد! شب قدر، قرآن به سر مي‌گيريم و  »  بك يا الله « مي ‌گوييم! مسافر را هم از زير قرآن رد مي‌كنيم! آياتش را هم به عنوان كاشي‌ كاري و زينت در محراب‌ها و ضريح‌‌ها و حرم‌ها و مساجد مي‌نويسيم! گاهي آيات مهم را نيز با خط خوش بالاي معابر و مکان ها مي زنيم! اما هنوز هم قرآن مهجور هست! يعني چي که قرآن مهجور مانده؟ اصلا آيا قرآن مهجور است؟ چه راهي براي بيرون آوردن قرآن از مهجوريت وجود داره؟

 خلاصه جواب در وصیت امیر المو منین (علی السلام) آمده که میفرمایند والله الله في القرآن لا يسبقكم بالعمل به غيركم.

 خدا را خدا را در توجه به قرآن; نكند كه ديگران در عمل به آن از شما پيشى گيرند.