خدايى كه به وضع و حال ما و به هر چيزى آگاه است، چرا ما را مورد آزمايش قرار مى‏ دهد؟

آزمايش الهى براى آن است كه مدّعيان راستين از مدّعيان دروغين شناخته شوند. همه انسان‏ها به نوعى ادّعا مى‏كنند كه آدم‏هاى خوبى هستند، امّا به هنگام امتحان، افراد شناخته مى‏شوند و هركس مى ‏فهمد كه چه مقدار در ادّعايش راستگو بوده است. خداوند مى‏فرمايد: ما شما را به ترس، گرسنگى و كمبودها آزمايش مى‏كنيم: «ولَنَبلونّكم بشى‏ء من الخوف و الجوع و نقصٍ من الاموال و الانفُسِ و الثّمرات و بَشِّر الصّابرين»( سوره بقره، آيه 155)
علاوه بر آنكه علم و دانستن خداوند، دليل كيفر و پاداش نيست، بلكه بايد از ما عملى سربزند تا به كيفر و پاداش برسيم. به چند مثال توجه كنيد:
1- ما مى‏دانيم كه اين خيّاط يا بنّا يا نجّار چگونه مى‏دوزد يا مى‏سازد، ولى بر اساس اين دانش، به آنها مزد نمى‏دهيم، بلكه بايد از آنان كارى سربزند تا استحقاق پاداش داشته باشند.
2- معلّم مى‏داند كه اين دانش‏آموز اهل درس خواندن نيست، ولى نمى‏تواند قبل از امتحان او را مردود قلمداد كند. حضرت على عليه السلام مى‏فرمايد: آزمايشات الهى براى علم پيدا كردن خداوند نيست، بلكه براى آن است كه بسترى ايجاد شود و از انسان عملى سرزند تا كيفر و پاداش بر مبناى عمل باشد.
اگر امتحان‏ها نباشد، انسان شناخته نمى‏شود.
صبر انسان، در برابر حوادث شناخته مى‏شود.
رضا و تسليم انسان، در برابر حوادث تلخ شناخته مى ‏شود.
قناعت و زهد انسان، به هنگام كمبودها روشن مى‏ شود.
تقوى، حلم و ايثار انسان، در امتحان‏ها معلوم مى ‏شود.

كتاب تمثيلات (تأليف حجة الاسلام والمسلمين قرائتي)